Els Raap is een vaste deelneemster aan de maandklassementen van De Eerlijke Strijd bij ProRun. De 73-jarige Els doet met een 5 km of 10 km mee en scoort daarbij telkens hoog met haar Prestatie Index, 85-90%. Els Raap is dus ruimschoots van nationaal niveau en zit tegen de internationale top aan.
Als je haar leeftijd en prestaties in het verleden niet zou kennen, lijken haar tempo’s van tegen de 5 minuten per km niet ongewoon. Niets is wat het lijkt. Els Raap is bij Master Athletics nog altijd bij meerdere leeftijdsklassen te vinden in de allertijden beste lijstjes van de 1500 m, 5000 m en 10.000 m.
Het valt op dat flink wat Nederlandse zestigplussers hoog scoren en heel verdienstelijk meedoen met de internationale top. Dat is het mooie van De Eerlijke Strijd. Dit klassement vergelijkt je prestaties met leeftijdsgenoten van hetzelfde geslacht. Een eerlijker vergelijk is er niet. De Eerlijke Strijd maakt talent zichtbaar.
Els is bescheiden en houdt niet van lijstjes. “Als je toch wat wilt vermelden, uiteraard was ik trots dat ik 7 wereldtitels bij de Masters heb gehaald. De eerste wereldtitel was meteen de meest bijzondere. In 1989 won ik bij de V40 (vrouwen van 40 t/m 44 jaar) de 10.000 meter baan in de Springfield Oregon VS. Ik won met 0.01 seconde verschil met nummer 2 in 36:13.04.”
We geven het indrukwekkende lijstje met wereldtitels van Els Raap en laten Els daarna zelf haar verhaal doen.
Els aan het woord
Hopelijk dat ik met mijn verhaal mensen kan inspireren. Dat probeer ik ook in praktijk te brengen, want ik ben al meer dan 30 jaar hardlooptrainster, waarvan 23 jaar bij AV Badhoevedorp.
Of ik daar vanwege mijn leeftijd mee zou moeten stoppen?, ik vind van niet. Ik ben nog bevlogen, kan het fysiek goed aan en beleef er veel plezier aan. Ook zou ik dan veel sociale contacten gaan missen – hoewel dat dit jaar vanwege de corona-pandemie niet alleen voor mij, maar voor heel Nederland een stuk minder is – dus blijf ik nog even doorgaan, in ieder geval tot mijn zilveren jubileum bij onze vereniging.
Het begin
Mijn “hardloop”-carrière begon in augustus 1982 bij het Amsterdamse Blauw-Wit (inmiddels samen met Sagitta opgegaan in Phanos), waar ik destijds ook mijn huidige echtgenoot Ruud Nieuwenhuis ontmoette. Ik kwam daar bij de club omdat ik dolgraag een marathon wilde lopen.
De eerste vraag van de trainer was: “Zo, wil jij een marathon lopen en kan je al een rondje rond de kerk lopen?”
Dat rondje rond de kerk kon ik wel lopen. Maar hoewel ik het wel een paar keer heb geprobeerd was ik niet geschikt voor de marathon bleek later. Ik ontdekte al snel dat ik kortere afstanden, 3, 5 of 10 km veel leuker vond. En die afstanden zijn nog steeds favoriet bij mij.
Mijn grote plezier in lopen én mijn gedrevenheid heeft er voor gezorgd dat ik best leuke prestaties heb neergezet. Mijn grote voordeel is altijd geweest dat Ruud en ik qua hardlopen ongeveer van het zelfde niveau zijn. Kortom altijd een trainingsmaatje. Ik vind dit een voorrecht dat ik koester.
Een leven lang hardlopen
Het hardlopen heeft een grote plek in ons “dagelijks” leven. Bijna al onze vakanties waren gepland rond een bepaalde wedstrijd of in een warm trainingsgebied. Zo gaan wij al jaren naar de Algarve om deel te nemen aan de Algarve Running Challenge. Deze Challenge wordt ieder jaar in november georganiseerd door een trainer van de Britse Masters. Vier dagen hardlopen (5 km cross, 1 mijl, 10 km handicap en afsluitend de 10 mijl van Guadiana). Ook deze trainer hanteert een leeftijdscorrectie. Voor het eerst sinds lang zijn dit jaar al deze leuke dingen niet doorgegaan.
Mijn leukste wedstrijd, althans waar ik een beetje trots op ben, was een halve marathon estafette in Lisse die ik samen heb gelopen met mijn oudste zoon en mijn 2 kleinkinderen.
Mijn minst leuke wedstrijd was tijdens de Europese Kampioenschappen in 1988 in Verona. Ik liep daar de 5 kilometer. Een ronde voor het einde lag ik 30 meter voor, zette nog wat aan en wat gebeurt er… door een totale black-out stop ik 200 meter vóór de finish. Uiteindelijk werd ik nog tweede. Dagenlang nachtmerries. Gelukkig werd ik een jaar later wel wereldkampioen in mijn leeftijdsklasse op de 10 km.
Blessure
Niet alles is rozengeur en maneschijn. Ook ik ken het blessurespook. Vorig jaar raakte ik zwaar geblesseerd en heb ik 9 maanden geen stap kunnen lopen. Uiteraard bleef ik wel bezig met wandelen, fietsen en zwemmen. Maar ja, een hardloper wil hardlopen.
Toen ik eindelijk begin dit jaar een beetje kon hobbelen was ik de koning(in) te rijk en net op het moment dat er weer wat tempo in kwam begonnen de corona-afgelastingen….
Corona
Wij hebben nog wel wat wedstrijdjes gelopen, waarvan één met elke minuut een start. En I run Amsterdam, waarbij je aan de hand van foto’s de kortste route moest bepalen. Veel was het natuurlijk niet en aan wedstrijden of trimloopjes meedoen is nou juist wat wij zo leuk vinden en dat missen wij wel een beetje.
Dit is ook de reden dat ik meedoe aan de Eerlijke Strijd. Zo maken wij van sommige trainingsloopjes er voor onszelf een wedstrijd van en stimuleren wij elkaar om er net wat meer uit te halen dan bij een gewone training.
